Смелая ўнучка

Iван Шуцько

Сабралася бабка ісці ў лес па ягады.
— Ты куды? — пытаецца ўнучка Надзя.
— Па ягады...
— Вазьмі мяне з сабой.
Бабка сама сабе прыкінула: да лесу кіламетры два будзе — далёка, а Надзя маленькая, зморыцца яшчэ.
— Ты лепш, унучка, дома пагуляй, а я ўжо сама табе ягадак набяру — паўнюткі кошык... А то з табой мне лішні клопат будзе: ты ж такая маленькая, яшчэ заблудзішся...
— Не заблуджуся... Ты ж сама вунь учора, калі я плакала, казала, што я ўжо не маленькая, што мне сорам ужо і плакаць такой вялікай... Вазьмі бабуля...
— Дык то ж было ўчора...
— А сягоння ж я на дзень пабольшала,— не адстае Надзя.
Тады бабка парашыла запалохаць яе.
— Ды там жа, у лесе, унучка, дзяцел-стукач жыве. Злосны такі... Дзюбай па дрэве так і стукае: тук, тук, тук!..
— Я ведаю таго дзятла-стукача. У яго грудкі чырвоныя-чырвоныя... Нам цёця Вера ў дзетсадзе расказвала пра яго. Ён шышачкі дзяўбе ды чарвячкоў з-пад кары дастае... I зусім ён не страшны.
Тады бабка сказала:
— А там яшчэ баба-Яга, касцяная нага, жыве... На ступе раз'язжае, ступу таўкачом паганяе.
Дзяўчынка аж загарэлася ад цікавасці:
— Можа тая Яга, пра якую ты мне расказвала?
— Ага, ага... Тая самая, унучка... Нос — кручком і пятамі навыварат ходзіць.
— Ой, бабуля,— усклікнула Надзя,— я ж ні разу не бачыла бабы-Ягі... Вазьмі мяне ў лес...
Бачыць бабка: нічым не адгаворыш і не запалохаеш унучку і ўзяла яе з сабой.

Комментариев нет:

Отправить комментарий