Уладзімір
Дубоўка
1
Недзе далёка
ў вёсцы маленькай
век дажываў свой
дзедка старэнькі.
Старасць — не
радасць.
Сядзе абедаць —
ежа ліецца
з лыжкі у дзеда.
Пазалівае
чысты абрус так
ён і заціркай,
ён і капустай.
3 гэтай прычыны
дзеда старога
есці саджалі
каля парога.
Там ён і снедаў,
там і абедаў,
там ён з унукам
меў і бяседы...
2
Дзедаў унучак,
мамін сыночак,
ножык узяўшы,
сеў у куточак.
Нешта майструе,
нешта складае.
Будзе, напэўна,
цацка якая.
Маці пытае:
— Любы сыночак!
Што ж ты
майструеш,
сеўшы ў куточак?
Што ж гэта будзе,
скрыначка быццам?
— Будзе, матуля,
гэта — карытца.
Як пастарэеце
з татам абое,
вас не прыму я
есці з сабою.
Каля карытца
вас пасаджаю,
поснай заціркі
паналіваю...
Тата на маму,
мама на тату
глянулі моўчкі:
«Хто ж вінаваты?»
3
3 гэтага часу
дзеда старога
больш не саджалі
каля парога.
Комментариев нет:
Отправить комментарий