Незвычайны горад (Загадкі на градках)

Рыгор Барадулін

Сценамі атулены,

Шкоднікам на злосць,

Пад акном бабуліным

Дзіўны горад ёсць.

На зіму руйнуецца

Ён, нібы ў вайну,

Нанава будуецца

Кожную вясну.

Не адзін выростае

Знакаміты род.

3 вуліцамі простымі

Горад той —

гарод.

Ёсць яшчэ такая дзе,

Адкажыце,

Птушка?

Яйкі ўсе ў зямлю кладзе,

Хітрая нясушка.

Вочы ўзрадуе твае,

Ні прыйшоў адкуль бы.

Шмат у горадзе яе,

Беларускай

бульбы.

От бабуля важна села

I глядзіць навокал смела.

У зямлю схавала лапаць.

Як зачэпіш —

Будзеш плакаць.

Гэта злосная бабуля

Называецца

цыбуля.

У бабулі родны брат

Ласкавейшы быццам,

А да слёз давесці рад,

Так, як і сястрыца.

Сам сабе наўме панок,

А прасцей сказаць —

часнок.

А Пятрок малады

Вып'е

Возера вады.

Так і цягнецца ў цянёк

Шалапутны блазан.

Каб далёка ён не ўцёк,

За нагу прывязан.

Гэта я заву Пятрок,

А наогул ён —

гурок.

I не Маша,

I не Галя,

А дзяўчына ў крыўдзе —

За касу яе цягае

Кожны,

Хто ні прыйдзе.

Жыве ў спакоі вельмі рэдка,

I яна завецца —

рэпка.

3 вусамі,

А не стары.

Зайздросныя вочы.

За што-небудзь у двары

Учапіцца хоча.

Хопіць хітрасці на трох

Ну, на тое ж ён—

гарох.

Не сыдзе з месца

Ні на крок,

Зарыўшыся ў пярыну.

Цярэбіць ветрык незнарок

Ягоную чупрыну.

А возьмуць за чупрыну

Ды выцягнуць з пярыны —

Пачырванее, небарак.

Вядома, хто гэта —

бурак.

Гэта што за важны туз,

Хвост зялёны,

Чэпкі вус?

Усім вядомы

Карапуз

Пузан, Пузанаў сын

гарбуз.

I цётка ёсць яшчэ такая,

Якую ў горад не пускаюць.

Яна на ўскраіне жыве,

Ёй — толькі шкода ў галаве.

3 закрытымі вачыма

Яе пазнаць магчыма.

Гэта злосная трава,

I завецца

крапіва.

У піжаме паласатай

Вылезла на санцапёк,

Пазірае хітравата,

Грэе гаспадыня бок.

Гэта гаспадыня —

дыня.

I жывуць у цёплым леце

Дружна ўсе, нібы сябры.

— Калі ласка, ў горад,

Дзеці! —

Запрашаюць жыхары.