Клаўдзія
Каліна
Ідзе лесам
Лістапад, лісце сыплецца, як град, сякуць дажджы касыя, шумяць вятрыскі злыя…
Дрэвы нізка кланяюцца Лістападу, сцелюць да яго ног пажоўклае лісце. Адляцелі ў
вырай птушкі, звяры пахаваліся ў зацішак, апусцелі палі.
Задаволены
Лістапад: усё скарылася яму. Усміхнуўся, паслаў на зямлю бледны сонечны
прамень, глянуў з-за шэрых хмар лапінкай блакіту. Але што гэта? Вунь на ўзлессі
раскінуў вецце магутны Дуб, увесь у мядзянай лістоце.
— Чаму ты не
скарыўся мне? — грозна спытаў Лістапад.
— Я Зімовы. Таму
да вясны буду ў мядзяным убранні.
Угневаўся
Лістапад.
— Гэй, вятры
буйныя! — паклікаў ён сваіх памочнікаў. — Сарвіце з Дуба яго мядзяны ўбор!
Завылі вятры, зашумелі
галіны Дуба.
— Гэй, дажджы
халодныя! — гукнуў Лістапад. — Пазбівайце з Дуба лісце.
Секанулі дажджы,
забарабанілі па буйным лісці, але Дуб не зварухнуўся.
— Гэй, браце
Снежань, — загукаў Лістапад. — Прышлі мне марозу пякучага, завеяў сыпучых,
няхай замарозяць, засыплюць снегам непакорнага!
Прымчалі маразы,
прыляцелі завеі, марозілі, снегам секлі, але не скарыўся Дуб.
Спахмурнеў
Лістапад і адступіўся ад цара лесу… Усю зіму стаіць Дуб у сваім мядзяным
адзенні. Толькі вясною ненадоўга скідае яго, каб пераапрануцца ў новае,
зялёнае. За гэта называюць яго Зімовым Дубам.
Комментариев нет:
Отправить комментарий