Верабей прымае душ

Паўлюк Прануза

На двары — люстэркі луж:

Дождж сляды пакінуў.

Душ прымае верабей,

Сеўшы на каліну.

Крыльцамі трапеча ён

I лісткі кранае.

З іх далоняў на яго

Кроплі ападаюць.

Задаволен верабей

Цішай, прахалодай.

— Жыў. Жыў. Жыў, —

заціўкаў ён

Звонка. З асалодай.